W tej samej chwili z dworku dobiegł ich stłumiony krzyk - chyba bólu. Dearien osądził, że był to raczej głos niewieści. Oblizał wygięte szyderczo wargi na myśl, że mogłaby to być Marcelle. Po chwili jednak zamknął usta gwałtownie usta i stanął dęba. To mogła być też czarodziejka...
- Nie, nie zatrzymujemy się. Jak najszybciej opuszczamy te błotniste lasy. Pojedziemy przez noc, a rano powinniśmy znaleźć jakąś... wieś. Tak, wieś. Prześpimy się w jakiejś wsi. A potem, o ile żadne z was nie będzie miało nic przeciwko temu, spotkamy się z moim znajomym. Przemycał martwe tkanki organiczne i żywe zwierzęta dla różnych sekt. Do rytuałów i tak dalej... Zapewne wie niemało o jednorożcach.
Spiął konia ostrogami i machnął ręką do towarzyszy, by ruszyli za nim. Chciał się stąd prędko wydostać. Po niemiłosiernie długiej nocy pełnej cieni i odgłosów, dotarł na skraj większego, brukowanego gościńca. Na omszałym paliku pełnym sęków i zniekształceń, kołysał się, skrzypiąc, drogowskaz - Bądzioszno ~ 2 mile.
- No, to wiemy gdzie odeśpimy nocną wędrówkę. - oznajmił pirat.

Amras odwrócił się w stronę otwieranych drzwi, gotowy na każdą ewentualność. Z wielką ulgą odetchnął gdy okazało się, że w drzwiach stoi Yevereth. A więc wróciła.
Nie kontrolując się szczególnie, podszedł do niskiej kobiety i objął ją ramieniem przytulając, w odruchy zwyczajnych uczuć.
- Pomóż mu - powiedział błagalnym głosem, wskazując leżącego w agonii na łóżku Sigiona. Widok był iście szokujący, najemnik ostatkami sił kurczowo trzymał się cieniutkiej linii życia. Elf w myśli po stokroć przeklinał pirata. Gdyby nie jego wybujała duma, razem wyszliby może w lepszym stanie z tego potwornego pojedynku. A tak... Amras nie dokończył nawet myśli.

Helyas  x
Dearien x
Yevereth x
Amras x
Dralann 
Sigion

Gdy noc miała się ku końcowi zajechali do wioski Bądzioszno*. Jej zmęczeni kompani najpierwszej zawitali do gospody. Nawet nie chlali, chociaż bardowi oczy się błyszczały. Były jednak też podkrążone ze zmęczenia. Pirat ogłosił, że mają czas do południa. W tym czasie sam wynajął pokój i zapewne zasnął jak zabity. Dralann nie mając pieniędzy, ani chęci odsypiać w przepełnionej gospodzie a czując się równie znużona, co jej towarzysze poszła do stajni. I tam zasnęła na świeżym sianie, ale w smrodzie i brzęczeniu much. Zaczynało jej się podobać. Jednorożce... kto by pomyślał?






*co to w ogóle jest za nazwa?

Uwolniwszy sie z elfiego uscisku, Yevereth podeszla do rannego.
-Ja...nie wiem, czy moge cos zrobic-powiedziala lamiacym sie glosem.-Postaram sie. Mow, co sie stalo.
Sluchajac opowiesci elfa, czarodziejka zajela sie uzdrawianiem. Przeklinajac barwnie swoje braki umiejetnosci czula, ze sie meczy. W pewnym momencie nie mogla juz stac o wlasnych silach. Osunela sie po lozku i usiadla na podlodze.
-Jak on to przezyje, to ja kurwa zaczne wierzyc w bogow chyba. I gdzie jest ta suka? Zajebie gnide.-wyszeptala.



Helyas  x
Dearien
Yevereth x
Amras
Dralann
Sigion

Słońce chyliło się już ku zachodowi, gdy pirat, znów pełen energii, wstał z posłania. Nie wiedział, czy jechać tej nocy w dalszą wędrówkę, czy poczekać do rana i wtedy rozpocząć dalszą drogę. W gruncie rzeczy, ta wieś zdawała mu się całkiem przyjemna. Zostaną tu jeszcze i zobaczą, co ma do zaoferowania po zmroku...

Po załatwieniu oczywistych spraw w toalecie, Dearien zszedł niżej, do sali jadalnej. Powoli zaczęły się tu gromadzić najróżniejsze osobistości, mniej lub bardziej przyjazne. Zauważył Dralann pijącą coś z gwinta w narożnym stoliku, całą udekorowaną kłakami siana. Nagle, wpadł na pewien pomysł. Pobiegł do stajni, do juków swojego wierzchowca i wyciągnął z nich stertę koszul, spodni, pasów i rzemyków, które uprzednio zabrał z dworku. Wziął wszystko do swojego pokoju i zabrał się do roboty. Powinno być zabawnie.

- Pozdrawiam waszmościa - rzekł poważnie pirat, teraz nie wyglądający jak pirat. Jego tors okrywała szeroka biała koszula, na piersi krzyżowały się dwa pasy, z których jeden stanowił punkt zaczepienia dla pochwy z mieczem, którego rękojeść wystawała znad ramienia. Drugi pas zdobiły małe buteleczki napełnione różnymi alkoholami, które Dearien rzemykiem uwiązał do dziurek. Ciemne spodnie, spętane sznurkami nad i pod kolanem oraz koło łydki wchodziły gładko w czarne buty, które korsarz poprzekłuwał szpilkami imitującymi ćwieki. Włosy, teraz luźno rozpuszczone, oplatały mu ramiona. - Masz li jakie plugastwo do ubicia? - pochylił si,ę nad barem i przemówił do gospodarza szeptem - wiedźminem jestem.



Helyas  x
Dearien x
Yevereth x
Amras x
Dralann
Sigion

Helyas wszedł do pomieszczenia pełnego ludzi, stołów i piwa. Jednak tego dnia nie pił. Chciał zarobić. Rozejrzał się po karczmie. Nie było tu nikogo, dzięki komu dało by się zyskać parę koron. Wyszedł i zaczął się rozglądać po okolicy. Po niedługim marszu dotarł do jakiegoś targu. Jak na wioskę to było tam sporo towarów i ludzi. Właśnie miał podejść do stoiska z mięsem kiedy jego wzrok natrafił na stoisko z dużą ilością broni. Zdziwił go jego widok w takim miejscu ale podszedł. Jak się domyślał były to rzeczy w stylu: metalowa pałka, maczuga, ale na środku leżała całkiem ładna szabla. Podniósł ją aby obejrzeć. Miała piękne zdobienia. Była leciutka a jednak wyglądała na mocną i skuteczną. Odłożył. Nie miał pieniędzy... chyba, że...
- Skupujesz broń?- zapytał handlarza
- Zależy jaką.
Bard pokazał buzdygan.
- Czym płacisz?
- Mogę wybrać walutę?
- Byle nie talary.
- Mogą być denary?
- Nawet chętnie, niedługo wyjeżdżam tam gdzie są potrzebne.- handlarz obejrzał broń i rzekł:
- Dam 150 denarów.
- Ile?!- krzyknął oburzony bard i zaczął się targować. W końcu ustalili- 180.
Miał teraz 280 denarów. (licząc zdobyte korony)
- Ile dasz za miecz?- zaytał.
- Mam takie. Najwyżej 110.
Helyas postanowił się już nie targować. Sprzedał miecz i buzdygan i wziął do ręki nową szablę [7] (390 denarów- 370= 20).
Poszedł dalej rozglądając się po wiosce. Kuszę postanowił sobie zostawić ale teraz miał bardzo mało pieniędzy. Grą zarobił 10 denarów (łącznie 30) ale to nadal mało. Ale się nie martwił. W sakwie konia miał dwie głowy warte 50 koron. (w przeliczeniu na denary 500- 1 korona=10denarów). Powrócił do karczmy.

Chciałem sobie dokładniej ustalić ile mam pieniędzy

Ostatnio edytowany przez c4wjajach (2011-12-22 19:51:33)

Czarodziej budził się powoli. Przetarł oczy, zanim je otworzył, przeciągnął się ospale rozprostowując kości. W końcu wstał z niewygodnego łóżka i rozejrzał się po izdebce. Ale zaraz, gdzie on jest? Nie pamiętał tego miejsca. Nic, co tu się znajdowało nie było mu znajome, nawet ubranie na sobie miał obce. Rzucił się do przeszukiwania pomieszczenia, w efekcie czego znalazł wszystkie swoje rzeczy za wyjątkiem miecza. Zeźlił się i zaklął szpetnie. Po chwili zaczął trzeźwo myśleć, próbował przypomnieć sobie co się stało, skąd się tu wziął. Usiadł na łóżku krzyżując nogi, ręce oparł na postawionym na podłodze kosturze i zagłębił się w swych myślach.
    Rozmyślania szybko przerwało mu ciche pukanie do drzwi. Bez zezwolenia do izby weszła niska, ciemnowłosa, delikatnej urody młoda dziewczyna, lekko zamykając za sobą drzwi. W ręku trzymała drewnianą miskę z ciepłą jajecznicą i słusznych rozmiarów pajdą chleba. Jej piękne, ciemne, zielone oczy rozwarły się ze zdumienia na widok siedzącego Garveya, odruchowo wykonała krok w tył. Niefortunnym trafem jej stopa trafiła na wystającą z podłogi deskę, piękność potknęła się i machnęła kilka razy rękami w powietrzu by złapać równowagę. Udało jej się to, lecz miska z jedzeniem poleciała w górę i po łukowej trajektorii wylądowała tuż przed nogami czarodzieja. Dziewczyna patrzyła na niego jak na żywego trupa, oczy jej były wielkości piłeczek. Mag chciał załagodzić sytuację, więc uśmiechnął się swym szelmowskim uśmiechem i gestem pokazał brunetce, by się zbliżyła.
- Ty… ty żyjesz! Myślałam… że… się nie obudzisz… że wielmożny pan się nie obudzi… że… - szeptała. Potrząsnęła długimi lokami z niedowierzaniem i ukryła twarz w dłoniach płacząc.
- Ale obudziłem się. To taka tragedia? - zagadnął czarodziej i podszedł do dziewczyny obejmując ją za ramię. Ona przestała płakać i zadarła głowę go góry wpatrując się w jego nieprzeniknione oczy i rzuciła mu się w ramiona.
- Możemy porozmawiać? Nie wiem gdzie jestem, co tu robię, gdzie jest reszta, a przede wszystkim kim ty jesteś. Wytłumaczysz mi to?
    Dziewczyna chwilę milczała, po czym usiadła na nieposłanym łóżku. Za jej przykładem poszedł też Garvey.
- Jestem Pleur, córka karczmarza - zaczęła od przedstawienia się. Wzięła głęboki oddech i zaczęła znów mówić - Po waszych walkach leżałeś nieprzytomny w kącie, dookoła ciebie było pobojowisko. Twoi kompani zapłacili za nocleg i zostawili cię tu, a sami wyjechali dwa dni temu. Pieniędzy było na jedną noc, ale uprosiłam ojczulka, by cię nie wyrzucał stąd. Jakże to tak, poobijanego i bez oznak życia wyrzucić? Zajęłam się tobą, smarowałam maściami… Oni zostawili ci tylko konia. A ja myślałam… Ja głupia… - głos jej się załamał, przerwała. - Wyjedziesz teraz, prawda? Zostawisz mnie? - zapytała z oczami pełnymi łez. Czarodziej zastanawiał się chwilę nad odpowiedzią.
- Oczywiście, że nie. Muszę szukać swoich kompanów, jestem im potrzebny. - odrzekł - W końcu będę musiał wyjechać, ale zabawię tu jeszcze trochę. Powinienem coś zjeść i się przygotować do podróży.
    Na jej piękne, czerwone usta wpełzł nieśmiały uśmiech. Zarumieniła się leciutko i odwróciła wzrok, lecz po chwili odważnie wbiła go w Garveya. Objęła go i zdecydowanym ruchem pociągnęła tak, by leżeli obok siebie.
    Spędzili razem miły poranek.


- Wrócisz tu jeszcze, prawda?
    Oboje stali przed karczmą. Garvey trzymał za uzdę osiodłanego konia, Pleur wisiała na jego szyi, wpatrując się w niego jak w nadprzyrodzone zjawisko. Było po południu.
- Ależ oczywiście, wrócę do ciebie - skłamał gładko czarodziej, jak to robił zawsze. Nie chciał, by dziewczyna rzucała się za nim w pogoń, a niechybnie do tego by doszło, gdyby nie obiecał powrotu.
- Ach, jak cudownie! - krzyknęła i puściła go, robiąc kilka piruetów ze szczęścia. Nagle stanęła i klepnęła się delikatnie w czoło. - Jak mogłam zapomnieć! - pobiegła do karczmy. Wróciła po chwili z niemałym pakunkiem, wręczając go czarodziejowi. Ten otworzył go, by obejrzeć zawartość. Dostał w prezencie płaszcz z kapturem, rzemienie, ubranie na zmianę, jedzenie i picie na tydzień i dwie butelki alkoholu.
- Dziękuję - powiedział i pocałował kobietę, a pod nosem mruknął - Teraz najbardziej przydałby mi się miecz.
    Dziewczyna spochmurniała, lecz zaraz uśmiechnęła się i w podskokach ponownie wbiegła do karczmy. Wróciła z mieczem w pochwie i dała go magowi. Garvey z wahaniem przyjął podarunek i wyjął go, oglądając dokładnie. Był niedrogi, lecz też nienajgorszej jakości. Najważniejsze, że nowy.
- Ojczulek dostał go w prezencie, ale nie potrzebował do tej pory - wytłumaczyła cicho Pleur oglądając się dookoła, czy nikt nie podsłuchuje. - Tobie bardziej się przyda. Ale nie mów mu, że ci go dałam.
    Czarodziej uśmiechnął się szeroko, przypasał miecz, pocałował dziewczynę i wsiadł na konia.


Wiatr przyjemnie rozwiewał mu włosy, wyjątkowo niezwiązane rzemieniem. Pędził na koniu całą noc, nie zatrzymywał się na dłuższe postoje. Zwierzę było na skraju wyczerpania, lecz znajdowali się w lesie, a mag wiedział, że nad ranem może być tu niebezpiecznie. Długo nie spał, lecz nie odczuwał zmęczenia; wystarczająco długo wypoczywał w karczmie. Dwa dni w letargu robiły swoje. Był zły na kompanów, że go tam zostawili, lecz chciał to wyjaśnić z nimi w rozmowie.
    W pewnym momencie usłyszał świst strzały, grot lekko musnął jego włosy. Po chwili drugi raz. Zatrzymał konia, schował się za drzewo. W niewielkiej odległości od siebie zauważył sylwetkę, najprawdopodobniej człowieka. Gdy upewnił się, że nie dostanie strzałą w serce, Podszedł w stronę nieznajomego. Przyglądał mu się dłuższą chwilę. Był ubrany w skórzany, sięgający ziemi płaszcz, twarz okrył kapturem, spod którego wystawały tylko długie jasne włosy.
- Kim jesteś? - zapytał nieufnie, lecz intrygowała go ta postać.
- Jestem światłem, choć wciąż szukam cienia;
będąc rzeką umieram z pragnienia;
jestem słońcem, co zaszło o świcie;
jestem śmiercią, co stała się życiem. - usłyszał w odpowiedzi śpiewny głos, niewątpliwie kobiecy.
- Nic mi to nie mówi. Możesz mi to powiedzieć jaśniej?
- Jestem Głosicielem Prawdy, Czyścicielem Świata, Upadłym i Powstałym, Mordercą Niewiernych - odpowiedziała znów zagadkowo obca. - A przede mną właśnie stoi niewierny. Nawet coś więcej, niż niewierny, wszak to mag, plugawy odmieniec zaprzeczający prawom Natury! Zdradził cię twój kostur, odmieńcze. - kobieta splunęła na ziemię, napięła łuk i wymierzyła w Garveya. - Rozprzestrzeniacie się, rozmnażacie jak króliki. Dać wam trochę wolności, spuścić was lekko ze smyczy, wypuścić z klatki, a już dążycie do władzy, już pragniecie nas zgubić! Ale nie, ja się nie dam, sama was wytępię, parszywe mutanty, wymorduję co do ostatniego, choćbym musiała świat cały przemierzyć!
    Czarodziej przestał słuchać gróźb w momencie, gdy ta napięła łuk. Skupił się, wyczuł żyłę Mocy, pobrał odpowiednią ilość. Gdy był gotowy wymamrotał zaklęcie, wykonał szybki gest dłonią i rzucił ognistą siatką we wroga. Kiedy kobieta miotała się [tracąc hp], Garvey wymierzył w nią mieczem i trafił w dziurę między płonącymi nićmi. Szybko dokończył dzieła wbijając go raz po razie.
- Życie za życie. Nie zadzieraj z czarodziejem. - powiedział, gdy nieznajoma zamarła w bezruchu. Wyczyścił miecz o trawę i obejrzał się za jej łukiem. Razem z kołczanem odrzuciła go daleko, lecz obie rzeczy były nadwęglone, nie nadawały się do użytku. Mag wzruszył ramionami, pobrał tyle Aury, ile tylko mógł i pognał w kierunku wyjścia z lasu.


    Gdy słońce powoli zachodziło, Garvey znalazł się w wiosce o wdzięcznej nazwie Bądzioszno. Był zmęczony, po walce z fanatyczką zatrzymał się tylko pożywić i napoić konia. Pytał mieszkańców o drogę do jakiejś karczmy, jednoznacznie pokazywali w tym samym kierunku. Gdy dotarł pod jej drzwi schował włosy pod kapturem, zostawił przywiązanego konia i wszedł.
    Pierwszym, co mu się rzuciło w oczy była znajoma twarz. Twarz barda. Helyasa. Podszedł do niego, ciężko padł na ławę, odrzucił kaptur.
- Helyasie! To ja, Garvey. Gdzie reszta? Co wy tu robicie? Co się działo?! - zarzucił barda pytaniami.