No a tutaj ostatnia część pisana przeze mnie, choć tak po prawdzie od niej należy zacząć

Notka długa. Szifer sam wie, że lubię wszystko rozłożyć na części pierwsze, tłumacząc coś xD


Tak więc - o co z tym wszystkim chodzi? Otóż w mojej głowie niedawno narodził się chory pomysł... Niee, to chyba zły początek, może Was zniechęcić xd


Przeglądałem sobie parę dni temu półkę z moimi książkami. Szukałem czegoś na nudny wieczór...i wzrok mój padł na 'Wiedźmina'. Z taką różnicą że nie na część sagi, a na poradnik do gry RPG. Bynajmniej nie tej komputerowej ;D
Kupiłem go czas jakiś (kilka miesięcy temu). Pograliśmy ze znajomymi parę sesji (dokładniej - dwie xd) i gra poszła w zapomnienie, ze względu na brak czasu.


Czym tak w ogóle są gry RPG? Każdy chyba zna ich dzisiejsze oblicze, te komputerowe. Wiele osób grało przecież w np Gothica, Wiedźmina właśnie, Baldurs Gate czy innych przedstawicieli.

One jednak pochodzą od 'papierowych RPG'
Chodzi o gry RPG, w których zamiast klasycznego komputera, używa się podręcznika, kartek, ołówków, i, przede wszystkim - WYOBRAŹNI.
Jeden z graczy, którego nazywamy Mistrzem Gry, prowadzi grę, reszta wciela się w bohaterów gry, walcząc z potworami, wypełniając misje, itd.
Jak w klasycznym, komputerowym RPG, tyle że Mistrz gry zastępuje nam komputer.

Najlepsze jednak jest to, że nic nas nie ogranicza (absolutnie nic!!) - poza wyobraźnią

Każdą zasadę można nagiąć, dowolnie zinterpretować, nawet oszukać
Misje można prowadzić w nieskończoność, wszystko jest możliwe i nie zależy od programu komputerowego.
Niemal wszystko jest możliwe - sumienny krasnolud, wcielenie się w zidiociałego elfa czy też moralnego wiedźmina - czemu nie?
Sesje, których nie sposób zliczyć, mnóstwo śmiechu, zaskakujących, absurdalnych sytuacji,
misje których nie można zapomnieć.



Taka jest definicja gier wyobraźni. Jednak niezbędne są spotkania - czego my, niestety, nie jesteśmy w stanie zrobić, wszakże każdy mieszka niemal na krańcu świata dla siebie nawzajem xD

Dlatego przez ostatnie dni coś niecoś o tym myślałem, i wymyśliłem własne zasady, dzięki którym będziemy mogli snuć własne opowieści.

Przede wszystkim, w zasadzie całkowicie zrezygnowałem z tzw. mechaniki gry - słynnych rzutów kośćmi. Je wyrzuciłem całkiem, bo nie dałoby się po prostu tego zrobić.
Co za tym idzie, wszystkie testy również wyrzuciłem. Gra polegałaby głównie na metodzie porównywania współczynników, i  najważniejsze - na wyobraźni.



Samo prowadzenie opowieści wyglądałoby w ten sposób - każdy, kto wziąłby udział w grze, kierowałby postacią wykreowaną przez siebie (wszystko opisałem w innym temacie ) pisałby fragment opowieści - od 5 do 10 zdań (oczywiście można zmienić).
Co ważne, nie możemy brać odpowiedzialności za inne postaci. Oczywiście podczas pisania musimy ich używać, żeby opowieść szła na przód - to oczywiste Musimy zostawiać nasz fragment jednak w takim momencie, gdy potrzeba decyzji innej osoby odnośnie jej charakteru itd. Posłużę się przykładem wymyślonym na poczekaniu

(postaci to 2 ludzi, elf i jakaś kobieta)

"[...]Bohaterowie dotarli do brudnej rzeki.
- Ta rzeka pełna jest plugastwa - rzekł wysoki elf, spoglądając na blondwłosą piękność. - Pozwól mi się wziąć Cię w ramiona i przenieść przez bród, piękna Luned.
- Ależ nie, nie! Ja cię odnalazłem, Sabrino, i czuję się za ciebie odpowiedzialny. Pozwól mi pomóc ci się przeprawić przez rzekę"

Przykład nieciekawy, wiem, ale obrazuje co chcę przekazać.
W tym miejscu właśnie należy zakończyć fragment, osoba go pisząca nie może wziąć odpowiedzialności za dziewczynę - musi to zrobić osoba grająca nią. W zależności od charakteru postaci, może ona hardo podnieść suknię i przejść sama, wprawiając w nieme osłupienie pozostałych ludzi, może skorzystać z pomocy elfa, który jej się podoba, może skorzystać z pomocy człowieka, żeby wzbudzić zazdrość elfa... Może wszystko, ograniczona jest jedynie swoją wyobraźnią



I teraz dalej. Staramy się tak prowadzić opowiadanie, by postaci miały jakieś zajęcie - jak w grach misje. Za każdą wykonaną dostaję się punkty wprawy i pieniądze w nagrodę. Wszystko mogę jeszcze dokładniej wytłumaczyć, jeśli będziecie zainteresowani


Przygotowałem bestiariusz. Niżej przykład, jak z niego korzystać. Na początku wklejamy odnośnik do charakterystyki potwory, by każdy wiedział co i jak. Ja posłużę się harpią

Przeciwnik - harpia  (na razie trzeba szukać; potwory alfabetycznie ułożone. Potem to naprawię, by odnośniki były bezpośrednie )



Harpia zataczała coraz węższe kręgi nad głową Lamalasa.
Lamalas naprężył łuk, lotki połaskotały go w szyję. Wycelował i strzelił. Pocisk utkwił w udzie potwora (czyli żywotność harpii(29) minus obrażenia zadane przez łuk(13)=16).
Harpia z furią zanurkowała w dół, mierząc w bohatera pazurzastymi szponami. Lamalas rzucił się w bok, jednak pazury zdołały drasnąć go w ramię (tylko draśnięcie, więc żywottność (16) minus 3=13).
Lamalas podniósł się szybko. Nie mógł dopuścić do tego, by przeciwnik wzniósł się ponownie w powietrze. Doskoczył doń, ciął płasku w podbrzusze. Harpia z łatwością uninkęła ciosu, lecz elf był na to przygotowany. Wykorzystał pęd ciała przy poprzednim ataku, wykręcił piruet, z całym impetem uderzając potwora w brzuch (13(żywotność)-11(obrażenia mieczem)=2. Harpia więc ledwo dycha.).
Spojrzał na leżącego, bezbronnego potwora z pogardą. Zamachnął się, by zadać ostateczny cios, gdy wtem nagle upadł, instynktownie podcięty przez harpię. Miecz wypadł mu z rąk poza zasięg. Jego przeciwnik chlasnął go łapami w klatkę piersiową, przyduszając do ziemi. Lamalas resztkami sił sięgnął za pas, wyciągając sztylet. Wbił go  z siłą w szyję przeciwnika, zbierającego się zbyt długo na cios. (2 (żywotność)- 3 (sztylet)= -1). Harpia wydała przeciągły wrzask, po czym padła martwa. Walka skończona.


Z obliczeń można zrezygnować. Sposób zadawania obrażeń i ich wielkość mam już opisaną A także opisy oręża.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Zapytacie może, po co to całe liczenie i współczynniki, jeśli tak bardzo mi zależy na forumowym opowiadaniu, to możemy to zrobić "tradycyjnie".
Ale nie, takie opowiadania tradycyjnie są pozbawione wielu rzeczy. Np, często nie jesteśmy pewni kiedy nasz przeciwnik umiera, kiedy i jak duże może nam zadać obrażenia, i dziwne historie wychodzą...Jak np mój Kolec Wyverny. Tam postaci nie były wyważone
Tutaj ważne są też pieniądze. W zwykłym opowiadaniu często pomijamy tę kwestię, bohaterowie pieniądze na coś, co potrzebują, po prostu mają, jakimś tam trafem, wykonując zadanie. Tutaj jednak wszystko ma swoją cenę, za darmo nic się niemal nie dostanie. I to nadaje realizmu i ciekawi najbardziej.



Wszystko wygląda bardzo zawile, może źle tłumaczę...ale wiem jak chcę to zrobić, więc martwić się nie musiscie, wszystko wytłumaczę, gdy będzie potrzeba
Mam bardzo dużo materiałów przygotowanych. Sposoby walki mieczem, magią, cechy i umiejętności, jak je rozdzielać, karty postaci, opisany świat w szczegółach... dużo.

Opowieści toczyłyby się w świecie wiedźmina. Wszyscy znamy go przynajmniej jako tako, więc najłatwiej. Gdy się wprawimy, to możemy pisać o własnym świecie...

Tylko teraz kwestia najważniejsza, bez której wszystkie dalsze trudy na marne:

Bylibyście zainteresowani?