JAROSŁAW Grzędowicz

O Grzędowiczu słyszałam wiele dobrego, dlatego podchodziłam z dużą rezerwą do jego twórczości. Odkładałam zapoznanie się z nim na później, nie tylko ze względu na ten właśnie dystans ale raczej z powodu natłoku zajęć, który uprzykrzałby mi okołogrzędowiczowskie rozmyślania.
Bodaj grudniowym popołudniem dostałam do rąk Popiół i kurz. Pora do czytania była znakomita, aura sprzyjająca tego typu tematyce - słowem - idealnie! Pierwszych kilka stron poszło gładko. Następne były czystą przyjemnością. Po skończonym Obolu dla Lilith już wiedziałam - zakochałam się na amen! Piszę to z całą stanowczością, choć za mną dopiero jedna opowieść Grzędowicza.
Jego styl jest nienaganny. Z tego, co mówił mi Ingvar, w Panie Lodowego Ogrodu jest tylko lepiej. A jeśli nawet kiedyś będę myśleć o mojej fascynacji Popiołem... z pobłażliwym uśmiechem na ustach, z całą pewnością czytać tę książkę będę z niemałym sentymentem. Wspomnę jeszcze tylko, że dla weryfikacji mojego nastawienia do tej właśnie książki, przeczytałam ją raz jeszcze w marcu. I choć nie zalała mnie fala miłych wrażeń, jak to miało miejsce przy lekturze po raz pierwszy, moja opinia tylko się potwierdziła. Jestem oczarowana.

Ja chciałam kupić całą serię Pana Lodowego Ogrodu, lecz mnie nie stać. Cóż, niedługo święta.
Dodam jeszcze, że przy czytaniu słuchałam płyt Electric Light Orchestra i za każdym razem jak usłyszę ich jakąś piosenkę to przypomina mi się Vuko Drakkainen i ta magia:), kunszt Grzędowicza.
Kocham;___;