Po napiętej akcji w hallu, gdy szpon strachu rozluźnił chwyt za gardło, Dearien odetchnął tak głęboko, jak nie miał okazji podczas ostatnich kilku godzin. Powiódł tępym wzrokiem na pięść zaciśniętą kurczowo na rękojeści miecza. Niemal nie czuł dłoni. Mięśnie bez pośpiechu poddawały się kontroli pirata. Jeden oddech, drugi. Amras otwiera drzwi komnaty Dijkstry. Trzeci oddech. Wrzaski żołnierzy na schodach. Ostatni oddech, czwarty, przywracający Dearienowi pełną kontrolę nad umysłem. Korsarz zajrzał do pokoju, uważnie badając wzrokiem każdy róg. Zatrzymał się nieco dłużej na martwej kobiecie, w której rozpoznał żonę admirała redańskiej flotylli kupieckiej. Nie zdążył zlustrować całego pomieszczenia, gdy pogonił ich elf.
- Bri Cri też tędy zszedł? - zapytał Amrasa żeglarz, gdy stanęli przy oknie, tępo wpatrując się liny, budzące tyleż samo zaufania co rivijski domokrążca. Elf zignorował pytanie i wyjrzał na ogrodzony żywopłotem dziedziniec z fontanną, co niemal przypłacił - po raz kolejny tego dnia - strzałą w czaszkę. Dumny dźwięk spuszczanych cięciw wypełnił powietrze, a bijące płomieniami strzały wpadł do pokoju. Nim ktokolwiek zareagował kurwą macią, firanki i baldachim łóżka zajęły się ogniem.
- Skąd? Skąd skurwysyny wiedziały? - zawarczał Sigion. Odpowiedź na to pytanie podali mu sami żołnierze, wrzucając do pokoju krasnoludzką głowę. Bez brody. Najemnik z pasją wymamrotał długą, rymowaną wiązankę przekleństw, a mina Helyasa zdradzała próbę zapamiętania wulgarnego wierszyka.
- Co teraz? - jęknęła Yevereth.
- W ogrodzie żołnierze, na holu żołnierze... - wyliczał bez potrzeby Garvey, Każdy dobrze znał sytuację.
- Dachy. - rzucił trzeźwo Dearien. - Poskaczemy po krokwiach.
- Jak chcesz się do... - zaczął Helyas, ale przerwał mu pirat.
- Na końcu korytarza masz klapę na poddasze. Biegiem! - ostatnie słowo dobitnie zaakcentował zamaszystym gestem ramienia. Amras przez sekundę odsłonił groźnie kieł i posłał Dearienowi ostre jak brzytwa spojrzenie. Korsarz nie zraził się tym i - choć ponownie poczuł szpon na szyi i utratę kontroli nad mięśniami - pierwszy wybiegł z pomieszczenia.
- Czysto. - krzyknął, gdy z satysfakcją zaobserwował stłoczonych gwardzistów sześć kondygnacji niżej. Honor i poświęcenie swoją drogą, ale skórę trzeba ratować. Szczególnie, gdy ma się tyle do opowiadania i opicia...

- Pies chędożył ten pomysł. - zawarczał pirat - Krew ukryjemy, ale Twoich elfich uszu, gracji i wdzięku nie zamaskujesz wieśniaczą koszulą. - W oczach Deariena przez moment zagościł wyrzut, ale zaraz potem powróciła podżegana adrenaliną determinacja.
- Koncepcję szarży też jestem skłonny odrzucić. - westchnął czarodziej, jak zwykle gładzący drogą szatę. Sigion z rozczarowaniem spuścił głowę.
- A co Cię tak, brudny Dh'oine, interesuje moja osoba? - rzucił Amras, zdradzając głosem bynajmniej niechęć, a może nawet odrazę do pirata.
- Bo nasza misja minie się z celem. Nie pakowałem się w to gówno, żeby szermierkę poćwiczyć! Wystarczy, że Bri Cri i jego elfy się zapodziały.
- Ha, nawet nie wiesz jak mi miło, że mam nowego opiekuna! - wrzasnął Aen Sidhe, a pozlepiane krwią włosy utworzyły na jego twarzy malownicze wzory.
- Przestańcie! - oburzyła się Yevereth, a nad jej głową zajaśniała srebrzysta poświata, objaw niekontrolowanego uwalniania mocy.
- Racja, trzeba w końcu podjąć jakieś kroki. - rzekł niesamowicie trzeźwo i śmiało Helyas.
- Przebijem się. Jak ni podstępem, to żelazem. - zabrała głos Dralann, oparta o łuk.
Głos należał do Sigiona...

Dobra, ruszę to, bo nie chcę słuchać narzekań

- Dobrze, idźcie więc. Boczne uliczki patrolują dwójkami, więc para strzelców i obserwator wystarczy. - rzekł Dearien, wychwytujące kpiąco-wyzywające spojrzenie elfa.

I poszli.

Dearien przechadzał się tam i sam, regularnie badając teren wyjrzeniem zza węgła. Krew na mrozie szybko zakrzepła, a chłód działał również zbawiennie na receptory bólu. Czekając w napiętym milczeniu, drużyna nabrała coraz większych obaw. Amras, Sigion i Dralann nie wracali od dłuższego czasu. A może tak tylko wydawało się zniecierpliwionym wojownikom? Kolejne uliczki zapełniały się tretogorskim wojskiem, a obława nieubłaganie była coraz bliżej.
- Helyas, chodź. - mruknął Dearien do barda, który również przywdział już żołnierski pancerz. - Rozejrzymy się.
Grajek przytaknął wyraźnie, jednak szpon strachu i mrozu zacisnął mu się na gardle zbyt mocno, nie pozwalając na wykrztuszenie słowa. Sam pirat czuł się podobnie. Tylko przebranie dodawało mu otuchy.

Sprawdzając, czy miecz mocno trzyma się u pasa, bard postąpił krok za róg zaułka. Chwilę później leżał na ziemi, wśród sterty kolczug i tunik, tuż obok Amrasa. Elf zaklął w swoim języku i zabrał się za zbieranie rzeczy.
- Rychło w czas. Traciliśmy cierpliwość. - odezwał się Garvey, biorąc jakiś nocnikowaty hełm i spoglądając na niego z odrazą.
- No, moi drodzy. To się przebieramy. - Siogion uśmiechnął się, podnosząc nabijany guzami skórzany podkoszulek. - Cech tretogorskich garbarzy poleca się na przyszłość. - tu powąchał odzienie, udając przy tym torsje.

- Dobra, zaczynamy. Wszystko według planu. - Amras powiódł wzrokiem po towarzyszach. Sztuczka wypadła nad wyraz pomyślnie, bo nic nie budziło podejrzeń. Cała siódemka niczym nie różniła się od patrolu, jakich w okolicy multum. - Jak któreś wpadnie w panikę, to... nie, niech lepiej nikt nie wpada w panikę. Kierujemy się do którejś z bocznych bram, a potem do lasu, biegiem w stronę kryjówki. No, idziemy.
I wyszli, głośno hałasując podkutymi buciorami.
- Zawróćcie, za nami czysto. Nie znaleźliśmy skurwysynów. - słowa Deariena wystarczyły, aby wywieźć w pole grupę strażników. Podobnie rozmawiano z każdymi innymi napotkanymi. Chwile grozy przeżyła drużyna, gdy naczelnik dzielnicy zapragnął wziąć do swojej kompanii Sigiona i Dralann. Tutaj jednak sytuację uratował Amras:
- Mamy bezpośrednie rozkazy od Dijkstry! Suń dupę, szmaciarzu i nie przeszkadzaj!
- Ale pan Dijkstra...
- Został porwany, tak? Gówno prawda! Od dawna wiedział o zamachu. Nie byłby taki głupi, żeby się podawać na tacy. Ech, zejdź mi z drogi. Idź lepiej szukaj długouchych. Wsadzę im pale w te ich spiczaste dupy...
W duchu elf pogratulował sobie sprytu, ale jednocześnie serce podeszło mu do gardła na myśl, że mógł wykrakać scenariusz...

Nie minęła godzina, gdy postawili stopy na ściółce. Bez długich dyskusji postanowili udać się prosto do obozu komanda. Po minucie marszu w zaroślach w końcu zdjęli niewygodne pancerze i puścili się biegiem w las. Gdy dotarli na skraj wygasłych ognisk, zaczynało już świtać.
- Odetchniemy tu chwilę. Wygląda na to, że reszty jeszcze nie ma. - Zabrał głos Sigion. Nie spotkał się ze sprzeciwem. Wszyscy chętnie rozsiedli się na polanie, rozniecając wygasłe ogniska. Pozostawało im jedynie czekać.

Możeta se podopisywać co tam chceta, ale nie ruszajcie tematu komanda Bri Cri, ani nie opuszczajcie polany

Słońce nie wyjrzało jeszcze zza zasnutego chmurami horyzontu. Drużyna w milczeniu skupiła się wokół ogniska. Nikły płomień niewiele dawał ciepła, za to dym zdradzał położenie obozu doskonale.
- Chodźmy. Musimy ruszyć w stronę miasta i tam rozejrzeć się za drużyną Angusa. - Sigion pogmerał patykiem w ogniu, po czym odrzucił go za siebie
- Jeśli mamy się przydać wiewiórkom, to dobrze, jeśli będziemy żywi. Nie ma co wychylać nosa, obława nas capnie i skonamy w rynsztoku, obici nahajkami. Pierdolę taką zabawę. - Dralann odrzuciła złote włosy za plecy i rozmasowała palce.
I siedzieli tak, w ciszy, w mrozie, wyposażeni jedynie w niepewność i płomień nadziei, jeszcze mniejszy niż ten z ogniska.

- Co to? Te pagórki? - odezwał się bard, gdy odszedł od obozowiska.
- Kurhany. - odrzekł Amras, również wstając od ogniska. - Scoia'tael nie chcą, by ich ciała palono, jak to się robi z wyrzutkami i barbarzyńcami. Wolą, by spocząć tu, w tej ziem, która do nich należy i o którą walczą.
Biały szron pokrył soczyście zieloną trawę na kopcach. Małe, fioletowe kwiatki obumarły od mrozu. Widok był kojący, poza jednym elementem pejzażu.
- Czemu tamten kurhan jest rozkopany? - zapytał Helyas, wskazując na dziurę w ziemi.
Amras przyjrzał się uważnie i tylko zmarszczył brwi.
- Niedokończony pewnie, albo coś. - rzucił od ogniska Sigion.
Nagle zapadła nieprzyjemne cisza, mącona jedynie słabym potrzaskiwaniem ognia.
- Źle zrobiły Wiewiórki, grzebiąc tu swych poległych. - Garvey podszedł nieśmiało do zbiorowiska kurhanów. - Miejcie się na bacz...
Nie dokończył, zwalony z nóg uderzeniem szpona. (26 - 5)
- Wąpierze! - wrzasnął najemnik.
- Latawce! - zawtórowała Dralann.
- Fledery. - poprawił ich Amras. - Odporne na żelazo. Dawać srebrny miecz! - elf wyciągnął swój nóż, otrzymany uprzednio od Wiewiórek i zmierzył wzrokiem dwa rosłe niższe wampiry, które właśnie wylądowały na ziemi przed nim.

Fleder

Cechy
Ko: 3    Po: 2/3*    Si: 3     Zm: 4    Zr: 3     Zw: 4
In: 2     Og: 1    Wo: 2
* Marsz/latanie.
[/b]Żywotność[/b]: 30
Uniki: 3
Zbroja: Brak.
Broń: Kły (5) i pazury (5).
Moce:
* Wysysając krew zadaje 2 obrażenia na 15 minut.
* Zranienie kłami oznacza 50% szans na infekcję tężcem lub trupim jadem.
* Odporny na sondy i skanowanie.
* Odporny na żelazo.
* Nie regeneruje się
* Podczas pełni może się polimorfować w postać nietoperza.
* Słońce go zabija w przeciągu 10 minut.

Dralann widząc całe zamieszanie wywołane przez pojawienie się fledera błyskawicznie znalazła się w bezpiecznej odleglości. Wdrapała sie niezdarnie na niższą partię topoli i napięła łuk. Nie mogąc wycelowac w ruchliwe stworzenie, postanowiła zaczekać aż fleder skoncentruje sie na jednym z jej towarzyszy. Jak na zawołanie fleder rzucił się na elfa, próbując odgryźć mu nogę. Drallan wycelowała- jak sądziła, perfekcyjnie. Jednak, gdy miała wypuścić strzałę zachwiała się lekko i oddała strzał mierzony prosto w bok elfa (26-10). Amras padł na ziemię, a fleder na niego. Wtedy Dralann oddała kolejny strzał- tym razem celny(23-12)

Czarodziejka przyglądała się sytuacji nie kwapiąc się do walki. Siedziała w pozycji na tyle bezpiecznej, że przy dobrym obrocie sprawy nie musiałaby nawet ruszać się z miejsca, reszta kompanii szybko załatwiłaby fledery bez jej pomocy. Oglądała scenę jak średnio interesujący film, gdy jej uwagę przykuła strzała przecinająca ze świstem powietrze, która trafiła elfa w bok. Amras osunął się na ziemię, Sigion ratował własną skórę, Garvey w zasadzie nie wiadomo, gdzie się podział, Dralann też, więc zdecydowała się pomóc. Na ty;le durna, żeby rzucać srebrnym nożem nie była, więc czar, który pomknął w stronę fledera szykującego się do ataku na elfa (30-3 bodajże) skutecznie zwalił go z nóg i odwrócił jego uwagę od rannego.

- Dralann, - zaczął Dearien - bądź tak miła i pójdź z Garveyem nad to bagienko, gdzie wychodziliśmy z kanałów. Trzeba zabezpieczyć obozowisko. Yevereth i Sigion, rozbijecie się tam, w lesie. Ma pagórku macie dogodną pozycję. Ja zostanę z Helyasem i Amrasem tutaj. Już świta, więc wyślą pogoń w puszczę. Musimy być ostrożni. Lizać rany i na pozycje! - zakończył wypowiedź pirat, zaciągając mocniej pas. Gdy wszyscy zabrali potrzebne rzeczy i ruszyli na stanowiska, ponownie zapanowała chłodna cisza.

Dearien wciągnął powietrze nosem. Oczy zaszkliły mu się od gryzącego swądu.
- Kto, do kurwy, zapalił ognisko? - wycedził. Helyas spojrzał na niego jedynie tępo. Amras nie odwrócił głowy.  Dym rozchodził się wokół, oplatając szarymi łapami cały las i obozowisko. A śmierdział przeokrutnie. Pirat skądś ten zapach znał, lecz przypomnieć sobie nie mógł co zwiastuje. Spojrzał ponad lasem, w kierunku Tretogoru. Świetlista, krwawa łuna znaczyła niebo.

*** Tera mi tu za bardzo nie mieszać. Mam już epiloga ułożonego, to nie wyskakujta mi tu z atakiem hordy koboldów, czy Nilfgaardzka inwazją. Najlepiej mało róbta, a dużo gadajta ***

- Za fledry za wiele nie dostaniesz. Pewnie i tak nie będzie gdzie ich sprzedać, bo od razu jak wrócimy będą znów kazali nam za siebie rzyć nadstawiać. Mam tego dość - powiedziała, po czym położyła się na trawie. Obolałe mięśnie protestowały przy każdym ruchu, od podłoża ciągnęło zimno, jednak po przejściach ostatnich dni była to całkiem wygodna pozycja.
- Nim nie wyjdziemy z tego przeklętego lasu, perspektywa spicia się do nieprzytomności wydaje mi się idiotyzmem. Jednak gdy wrócimy...z chęcią zmierzę się na kufle przy najbliższej okazji... - uśmiechnęła się.