Jako, że coś by się przydało napisać, a zdarza mi się skrobnąć od czasu do czasu jakiś tam utwór liryczny, postanowiłam zaprezentować tutaj jedno z bardziej udanych dzieci mojej wyobraźni. Nie jestem zbyt utalentowana, ale mam nadzieję, że się choć trochę spodoba.

Bezimienny

Jestem tętnem Wszechświata,
światłem, tchnieniem życia,
jestem ciepłem lata
i blaskiem srebrnym Księżyca.
Jestem zagadką przedwieczną,
Śmierci dłonią prawą,
jestem przed Losem ucieczką
i materii wszelkiej podstawą.
Jestem ludzkimi łzami,
wojny duszą i ciałem,
jestem wspomnieniem krwawym
i jękiem pokonanych.
Jestem snem, co przychodzi,
gdy najbardziej go potrzeba,
jestem nadzieją, gdy wszystko zawodzi,
wiatrem, co nad mogiłami śpiewa.
Jestem początkiem Końca,
Zła czystym wcieleniem,
jestem tym, co zgasi Słońce
i zaleje płomieniami Ziemię.
Jestem nienarodzonym dzieckiem,
a żyję we wszystkim i wszędzie,
jestem tym, kogo spotkać nie chcesz,
tym co był, jest i będzie.
Jestem tym, co nieznane
i tym, co dawno już było,
jestem tym, co poznane
i tym, co przed ludźmi się skryło.
Jestem stworzeniem i końcem,
zniszczeniem i początkiem,
jestem cieniem i słońcem,
czasem, historii wątkiem.
I gdy już nic nie zostanie,
a końca godziny nie znacie,
w płomieniach cały świat stanie
i moją tożsamość poznacie.


Nie jest to może poezja najambitniejsza, osobiście wolę pisać albo w języku angielskim, albo wiersze białe. Inspiracją do Bezimiennego był utwór Black Sabbath - A National Acrobat